Γράφει η Εύη Καρκίτη, δημοσιογράφος – συντονίστρια της Λέσχης Ανάγνωσης “Κάτι Γίνεται”

Yπάρχει μία αντίληψη που συγκρίνει την ανάγνωση ενός βιβλίου με το ταξίδι. Είναι αλήθεια πως αυτή η αντίληψη δεν με αγγίζει και πολύ, κυρίως γιατί ένα ταξίδι συχνά δεν είναι επικίνδυνο και γεμάτο απρόοπτα. Αυτό, αντιθέτως, συμβαίνει με τα βιβλία. Η ανάγνωση, η γνώση και οι εμπειρίες που μπορείς να αποκτήσεις διαβάζοντας σαρώνουν κάθε βεβαιότητα, σε ταρακουνούν από τη θέση που έχεις, σε αλλάζουν, σε κάνουν απαιτητικό και δύσκολο.

Νομίζω, πως η ανάγνωση μοιάζει περισσότερο με καταβύθιση στην ομίχλη, σαν εκείνη τη φωτογραφία του Φρέντερικ Μαρς, τμήμα της οποίας χρησιμοποιήθηκε για το εξώφυλλο του μυθιστορήματος του Κλαούντιο Μάγκρις, “Υπόθεση Αρχείου”. Αν στο ταξίδι, ακόμη κι αν αυτό είναι δύσκολο, μπορείς να έχεις κι άλλους μαζί, η καταβύθιση είναι μια μοναχική υπόθεση και η ανάγνωση το ίδιο. Στην πραγματικότητα είναι τρελό αυτό που συμβαίνει με τις λέσχες, στις οποίες πας αυτοβούλως να μοιραστείς κάθε τόσο αυτό που βρήκες ή και έχασες μόνος. Παρόλα αυτά το κάνεις και ο θεσμός, με τα πάνω και τα κάτω του, τις μεγάλες του ώρες και τις κακές του εποχές, συνεχίζει να υπάρχει όπου υπάρχουν βιβλιόφιλοι.

Η λέσχη μας “Κάτι γίνεται” υπάρχει εδώ και επτά χρόνια νομίζω, δεν αποκλείεται να είναι και περισσότερα. Σε αυτές μετράς τον χρόνο με τα διαβασμένα βιβλία όχι με τις χρονιές, τους μήνες και τις μέρες.

Μερικές φορές με ρωτούν τι ακριβώς κερδίζετε κάνοντας αυτό το πράγμα· να διαβάζετε όλοι το ίδιο βιβλίο και μια φορά τον μήνα να βρίσκεστε και να το συζητάτε. Ίσως το πρώτο που θα ερχόταν σε κάποιον να απαντήσει είναι ότι αυτές οι κουβέντες μας έκαναν καλύτερους αναγνώστες -που μας έκαναν-, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Γιατί κυρίως αυτό που μας προσέφεραν είναι ότι μας έφεραν πιο κοντά τον έναν στον άλλο, ότι γνωριστήκαμε πέρα από τις ευκολίες της κοινωνικότητας, βαθύτερα και πληρέστερα, διαβάζοντας τα ίδια βιβλία και συζητώντας για αυτά. Είναι απίστευτο πόσο πιο κοντά μπορεί να μας φέρει η λογοτεχνία, πόσες αναστολές ακυρώνονται, πόσες βαθύτερες σκέψεις βρίσκουν τρόπο να διατυπωθούν, χωρίς ποτέ η συζήτηση να πάει επί του προσωπικού, μένοντας με συνέπεια και σταθερότητα στο βιβλίο του μήνα, τιμώντας αυτό το εξωφρενικό προνόμιο να έχεις έναν χώρο, ένα σπουδαίο βιβλίο στα χέρια και μια συντροφιά, ώστε να μοιραστείς τη σκέψη σου.

Θα έλεγα πως τόσα χρόνια μετά οι άνθρωποι της λέσχης είναι δικοί μου άνθρωποι. Όταν χαζεύω τους νέους τίτλους τούς σκέφτομαι, σκέφτομαι ποιος θα ταίριαζε σε ποιον και ποιος θα ήταν κατάλληλος για να γίνει το βιβλίο του μήνα. Σχεδόν βλέπω πέρα και πίσω από την εμπειρία της ανάγνωσης. Βλέπω τις συζητήσεις που θα προκύψουν, βλέπω τους αγαπημένους ανθρώπους που θα τις μοιραστώ, βλέπω τον χρόνο που κύλησε και τους σταθμούς μας τον Μπροχ, τον Τσβάιχ, τον Ζέμπαλντ, τον Μπέρνχαρντ, τον Μάγκρις, την Μαντάμ ντε Σταλ, την Κλαρίσε Λισπέκτορ, την Φλάνερι ο΄Κόνορ και τόσους πολλούς ακόμη που έδωσαν νόημα στα βράδια μας.