ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ / συγγραφέας

Συχνά ταξιδεύαμε οικογενειακώς σ΄ ένα μικρό χωριό στην Κρήτη. Δεν είχε τίποτα συνηθισμένο να κάνεις. Δεν είχε κούνιες, πλατείες, γήπεδα, ταβέρνες ή πάρκα. Ένα χωριό σαν αετοφωλιά πάνω στα βουνά. Τα παιδιά ανακάλυπταν τη φύση, την αγροτική ζωή, έτρεχαν με τους βοσκούς και ανεβοκατέβαιναν φαράγγια. Όταν το φως έπεφτε μέναμε μόνοι μας στο σπίτι.

Από μικρά λέγαμε στα παιδιά ότι όπου κι αν πάμε παίρνουμε μαζί μας ένα βιβλίο. Τα βιβλία για άλλους ήταν συναρπαστική παρέα και για άλλους παρέμεναν παρκαρισμένα μέσα στις τσάντες τους. Προσπαθώντας με τον Θάνο να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας την αγάπη που είχαμε εμείς για τα βιβλία σκεφτήκαμε σ΄ αυτό τον τόπο διακοπών να κάνουμε μια μικρή λέσχη ανάγνωσης. Στα παιδιά το ανακοινώσαμε σαν παιχνίδι. Αντί για επιτραπέζιο θα παίξουμε κάτι διαφορετικό. Ο καθένας θα μιλούσε στους άλλους γι΄ αυτό που διάβαζε, θα το παρουσίαζε όπως ήθελε. Δεν υπήρχε κανένας περιορισμός το μόνο σίγουρο ήταν ότι η παρουσίαση θα έκλεινε μ΄ ένα μικρό απόσπασμα που έπρεπε να διαβάσουμε. Ο γιος μας, μάς κοίταξε καχύποπτα. Μήπως ήταν άσκηση ανάγνωσης καθώς μόλις είχε μάθει να διαβάζει;

Δεχτήκαμε να ξεκινήσουμε οι μεγάλοι. Ο Θάνος μας διάβασε:

Τα παιδιά γέλασαν ενθουσιασμένα. Δεν ήταν καθόλου ακαταλαβίστικο αυτό το ποίημα. Μιλούσε γι΄ αυτούς. Κι ύστερα εγώ τους μίλησα για το πιο αγαπημένο μου παραμύθι. Ένας άντρας απαρνείται την αθανασία και ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι για να συναντήσει τους αγαπημένους του. Η Αλεξάνδρα μας διάβασε για ένα κορίτσι που έτρεξε πίσω από ένα κουνέλι και ο Στέργιος παίρνοντας θάρρος για τη συλλαβιστή του ανάγνωση ρώτησε: «Χαλάει ποτέ η αγάπη;» Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε όλοι αγκαλιά. Τα βιβλία που μοιραστήκαμε μας είχαν χαρίσει ένα ωραίο απόγευμα. Κράτησα την ερώτηση των παιδιών: «όλα τα βιβλία μαμά μιλάνε για την αγάπη και τα ταξίδια;»

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά οι αναγνώσεις εκείνου του καλοκαιρινού απογεύματος είναι πάντα οι πιο αγαπημένες μας.